‌بنابرین‏ با وضع این ماده هماهنگی بین قوانین به وجود آمدوبه طورکلی ضرر و زیان معنوی قبل مطالبه می‌باشد که دادگاه می‌تواند حکم به جبران خسارت مالی و رفع زیان از طریق دیگر اقذام نماید همچنین با تصویب تبصره مذکور می توان برای خسارت معنوی به صورت تقویم به پول اقدام به جبران آن کرد.

درحقوق جبران خسارت معنوی توسط مربی ورزشی می توان گفت به طور مثال اگر در نتیجه تقصیرمربی شناتخته شیرجه ای توان مقاومت در برابر۵ کیلو را دارد کارآموزی که۷۰ کیلودارد روی آن قرارگیرد ودرنتیجه شکستن تخته صدمه و خسارتی به کارآموز (ورزشکار) وارد شود مربی علاوه بر اینکه بایدجبران خسارت بدنی نماید اگر در نتیجه این صدمه و حادثه ورزشکار منافعی را از دست دهد که دیگر به هیچ صورت برای او امکان ادامه ورزش شنا مسیر نباشد مربی باید در صورت مطالبه ورزشکار جبران خسارت معنوی رانیز بکند.

در جبران خسارت توسط مربی ورزش می توان گفت:مربیان باید با اعمال مراقبت متعارف، ازایجاد خطرهای قابل پیش‌بینی برای ورزشکاران جلوگیری کنند و باید توجه داشته باشیم که معیارعرف درورزش ها فرق دارد ومیزان آن درفعالیت های ورزشی خشن افزایش خواهد یافت. مربیان را می توان به دلیل نقض بعضی وظایف خاص مسئوول دانست. به طور مثال در صورتی که مربی ‌در جلب کمک های پزشکی به طریق مقتضی و بموقع برای بازیکنی که ضربه شدیدی خورده اقدام نکند مسئول خواهد بود. چنانچه وظیفه مراقبت متعارف درمورد ورزشکاران تحت ‌نظر خود رابه انجام رساند، تقصیری متوجه او نخواهد بود (مرزدارانی، ۱۳۸۳). ‌از مصادیق دیگراین امر، وظیفه آموزش مناسب ازطریق توضیح برای ورزشکاران است که چگونه بازی کنندوباید برای اواطمینان حاصل شود که آنان درشرایط بدنی مطلوب قراردارند ‌بنابرین‏ چنانچه مربیان دربه حداقل رساندن احتمال وقوع صدمات، اقدامات متعارف رابه عمل آورند. وظیفه مذکور رابایدانجام یافته تلقی کرد. البته هرچندآموزش متناسب وکافی به بازیکن یک امرالزامی است. ولی چنانچه مربی دراجرای مراقبت متعارف برای حفاظت ورزشکاران خودکوتاهی کند ‌و صدمه ناشی ازاین قصور باشددرمسئوولیت اوتردیدی نخواهد بود. (چلبی، ۱۳۸۶) دریک پرونده که حکایت ازحادثه ای در تاریخ۳۰/۲/۷۶ در حین آموزش فنون رزمی (تکواندو) که تا حدودی ورزش خشن می‌باشد، درمجتمع ورزشی وابسته به شهرداری منطقه تهران و منجر به مصدومیت ورزشکار گردید. مادر متوفی طی شکایت علیه مربی مربوط، تقاضای تعقیب آنان را نموده است. دادگاه جهت روشن شدن صحت وسقم موضوع وعلت حادثه وشناسایی سبب نزدیک مبادرت به تحقیقات جامع و وسیع وهمچنین کسب نظر پزشکی قانونی وکارشناسان فدراسیون تکواندو نمود. پزشکی قانونی علت صدمه راضربه وارده به منطقه حساس اعلام کرده آنچه مسلم است درورزش های رزمی که ماهیت خشن دارند وارد ساختن ضربات مختلف جزواصول آن می‌باشد ودادگاه برای روشن شدن این موضوع که آیا ضربه به صورت صحیحودرچارچوب ضوابط ورزش تکواندو واردشده یاخیر مبادرت به جلب نظرکارشناسان فدراسیون تکواندو نمود که هیئت کارشناسان فدراسیون تکواندو وطی گذارش مبسوطی ‌عملکرد مربی را متعارف ومطابق مقررات ورزش تکواندو اعلام نموده اند وعمل غیر متعارفی رامقصود ندانستندو بنا به حاکمیت قاعده برائت ذمه حکم به برائت مربی باشگاه ورزشی صادر واعلام نمودند.

به توجهبه مطالب بیان شده می توان گفت مسئوولیت مربیان دربرابر بعضی صدمات در ورزش‌های خشن که متضمن درگیر شدن طرفین می‌باشد اجتناب ناپذیر می‌باشد.

حالااگر ورزشکاری در جریان فعالیت های ورزشی ضرر و زیانی به دیگری وارد آورد، جبران خسارت وارده بر عهده مربی نیست. این پاسخ گرچه درمورد ورزشکاران بالغ درمواردی پذیرفته است، ولی در خصوص ورزشکاران صغیر خلاف آن است.

به موجب مادۀ۷قانون مسئولیت مدنی کسی که نگهداری یا مواظبت مجنون یا صغیر قانوناً یا به موجب قرارداد برعهدۀ اوست. درصورت تقصیر درنگهداری یا مواظبت مسئول جبران زیان وارده از ناحیه مجنون یا صغیرمی باشد.

اکنون درتطبیق وضع مربیان، معلمین ورزش ‌و سرپرستان ورزشی با این ماده به نکات ذیل توجه می­نمائیم.

الف-مربی یا معلم یا سرپرست در ورزش گاهی به صورت قراردادی وزمانی به صورت قانونی وظیفه حضانت (نگاهداری) ازاطفال را به عهده دارند. به عبارت دیگرهمین که طفل در مدرسه یادرباشگاه جهت فراگیری ورزش به مربی سپرده می شود وظیفه مراقبت ازاونیزبه وی محول می‌گردد. ‌بنابرین‏ همان گونه که درشماره های قبلی بیان گردید، وظیفه آموزش ونگهداری هرگزقابل تفکیک نیست.

این وظیفه (نگهداری) درخصوص ورزشکاران صغیرمنحصر به فضاهای ورزشی نیست بلکه درتمامی اوقاتی که طفل در اختیار مربی است، مسئولیت نگهداری ‌و مراقبت ازاونیزمتوجه مربی خواهد بود. ‌بنابرین‏ درتمام مدت اردوها، مسافرتها وموارد مشابه مربیان وظیفه مراقبت راعهده دارند.

ب-جبران خساراتی که صغیروارد می‌کند درصورتی به عهدۀ مربی یا سرپرست است که در نگهداری اوتقصیر کرده باشداوبه عبارت دیگر کوتاه مربی درانجام وظیفه نگهداری موجب وارد آمدن خسارت ازسوی صغیر باشد. مثلاًترک زمین ورزش ازسوی مربی تقصیر است، ‌بنابرین‏ اگردر زمان غیبت او دانش آموزان مبادرت به شکستن شیشه های سالن بنمایند ویکدیگررامضروب ومجروح کنندویابه اسباب ولوازم ورزشی خسارت واردآورند، مربی مسئولجبران خسارت وارده است. وهرگاه مربی طفل درانجام وظیفه مواظبت کوتاه نکرده باشد طفل ضامن است، اعم ازاینکه دروارد کردن خسارت مباشرت نموده ویاسبب خسارت شده باشد.

ج- درصورتی که تقصیر مربی محرزباشد، ولی استطاعت جبران تمام یا قسمتی از زیان وارده را نداشته باشدزیان ازمال صغیر جبران خواهد شدودرهرصورت (یعنی اینکه مربی یا صغیر استطاعت جبران داشته باشد) باید بنحوی صورت گیرد که موجب عسرت وتنگدستی جبران کننده نباشد.

د- محتوی ماده ۷قانون مسئولیت مدنی هشداری است به مربیان ‌و سرپرستان ورزشی که به وظیفۀ خطیر حفاظت از اطفالی که تحت سرپرستی آن ها قراردارند توجه بیشتری مبذول دارند.

ه- صغیربه طفلی اطلاق می ‌گردد که به موجب تبصرۀ ۱۲۱۰قانون مدنی کمتراز۱۵سال در ذکور و کمتر از۹ سال در اناث داشته باشند.

این قاعده یعنی مسئولیت درقبال اعمال دیگران هرچندخلاف اصل است، اما دو مصلحت می ­تواند مبنای مسئولیت شخص نسبت به اعمال غیرقرارگیرد. اولاً برای اینکه زیان دیده با اعسار و ورشکستگی مسبب اصلی روبرو نشود و ضرری جبران نشده باقی نماید ثانیاًً برای اینکه شخص نسبت به رفتار کسانی که با نظارت و هدایت او بکارمی پردازند یا به حکم قانون به اوسپرده شده اند، احساس مسئولیت کند (کاتوزیان، ۱۳۹۱، ص۲۲۶) .

۳-۱-۲- نحوه جبران خسارت وارده زمانی که باشگاه مسئول است.