گروهی که در آن CS تنها در یک سوم از کوشش‌ها با US ها جفت شده بود، تفاوت نداشت. فرد نیازی به آگاهی از رابطه بین CS و US ندارد. با وجود اینکه هنوز بحث قابل ملاحظه‌ای درباره طبیعت ضمنی شرطی‌سازی ارزشی وجود دارد؛ نتیجه کلی اینست که در شرطی‌سازی ارزشی نیازی به آگاهی داشتن از رابطه بین CS و US نیست در حالی‌که این یک اصل در شرطی‌سازی پاولفی تلقی می‌شود (دی هائر و همکاران، ۲۰۰۱). تفاوت مهم دیگر با شرطی‌سازی پاولفی در میزان مقاومت به خاموشی است. شرطی‌سازی ارزشی بسیار مقاوم به خاموشی است در حالی‌که شرطی‌سازی پاولفی، در پاسخ یادگیری شده با ارائه CS بدون US خاموش می‌شود (همچون مواجهه بدون تقویت پس از اکتساب) در شرطی‌سازی ارزشی بر بار هیجانی بدست آمده از CS تاثیر نمی‌گذارد (بائینز، کرومبز، هندریک و الن، ۱۹۹۵؛ دی هائر، بائینز، ون استین وگن و الن، ۲۰۰۰). این ضرورتاً بدین معنا نیست که شرطی‌سازی ارزشی از شرطی‌سازی پاولفی متفاوت است. پاسخ‌های پاولفی به شیوه دیگری خاموش نمی‌شوند. با ارائه CS پاولفی خارج از فرایند خاموشی (بدون وجود فرایند خاموشی) پاسخ‌های شرطی شده عموماً بهبود می‌یابند. این احتمال وجود دارد که اثر چنین تکراری، عامل مقاومت شرطی‌سازی ارزشی در برابر خاموشی است (باتن[۱۰]، ۱۹۹۳) درحالی‌که خاموشی پاسخ شرطی شده پاولفی در طول فرایند خاموشی اندازه‌گیری شده، خاموشی شرطی‌سازی ارزشی معمولاً بعد از اتمام فرایند خاموشی مورد بررسی قرار می‌گیرد. این احتمال وجود دارد که اندازه‌گیری ارزش هیجانی CS بعد از خاموشی، به عنوان موقعیت یا بافت جدیدی در نظر گرفته شده که به تکرار شرطی‌سازی ارزشی کمک می‌کند (لیپ و همکاران، ۲۰۰۳). در واقع لیپ و همکارانش (۲۰۰۳) خاموشی شرطی‌سازی ارزشی را زمانی‌که ارزش هیجانی CS در طی عمل خاموشی اندازه‌گیری می‌شد نشان دادند. با وجود اینکه خاموشی شرطی‌سازی ارزشی نسبت به خاموشی پاولفی ناقص‌تر و کندتر است، می‌توان گفت که شرطی‌سازی ارزشی به صورت استثنائی و نه کاملاً، مقاوم به خاموشی است. مشابه مقاومت به خاموشی، EC همچنان مقاوم به نوسان است. در یادگیری تمایزی پاولفی، پاسخ به CS زمانی‌که CS تقویت شده می‌تواند تحت کنترل نوسانی یا تقدم (تمایز مثبت ویژگی)[۱۱] حضور ویژگی محرک قرار گیرد. مشابه این، پاسخ به CS زمانی‌که تقویت شده می‌تواند تحت کنترل نوسانی غیاب ویژگی محرک قرار گیرد (تمایز منفی ویژگی). گفته شده است که ویژگی محرک موقعیتی برای تقویت CS (در مداخله تمایز مثبت ویژگی) یا تقویت نشدن آن (در مورد مداخله تمایز منفی ویژگی) فراهم می‌کند (رزکورلا[۱۲]،۱۹۸۵) در پژوهشی تکراری بائینز و همکارانش (۱۹۹۸) چنین زمینه موقعیتی در شرطی‌سازی ارزشی را رد کرده‌اند. در نتیجه می‌توان گفت که در مطالعات بسیاری شرطی‌سازی ارزشی شبیه به شرطی‌سازی پاولفی است. با این حال در نظر گرفتن ویژگی‌های خاص شرطی‌سازی ارزشی به خصوص مقاومتش در برابر خاموشی و عدم اهمیت آگاهی از رابطه، شرطی‌سازی ارزشی معمولاً به عنوان شکلی از یادگیری محرک-محرک تداعی‌گرایانه در نظر گرفته شده است که از نظر کیفی متفاوت از شرطی‌سازی پاولفی است (دیوی[۱۳]، ۱۹۹۴).

[۱]Delayed conditioning

[۲]Stimultaneous conditioning procedure

[۳]Rozin

[۴]Wrezesniewski

[۵]Byrnes

[۶]Backward conditioning procedure

 

۲-۱-۵-۵-۱- دیدگاه انتسابی

بائینز و همکاران (۱۹۹۳) فرض کرده‌اند که دو نوع شرطی سازی پاولفی وجود دارد که هر دو بر پایهٔ سازوکارهای ساده‌ای از شکل‌گیری تداعی هستند. اولین نوع یادگیری تداعی‌گرایانه روابط پیش‌بین را در نظر گرفته که توسط آن، CS نشانه‌ای برای ارائه قریب الوقوع US می‌شود (بائینز، الن، کرومبز، ون دن برق، ۱۹۹۲). فرض شده است که این نوع نشانه یا یادگیری انتظاری با رابطه بین CS-US تعیین شده و زمینه بیشتر موارد شرطی سازی پاولفی است. نوع دوم یادگیری تداعی‌گرایانه روابط صرفاً ارجاعی را در نظر می‌گیرد. در یادگیری ارجاعی، CS محرکی شده که به سادگی بازنمایی‌های ذهنی US را بدون ایجاد انتظار و توقعی برای روی دادن US فعال می‌کند. برای نمونه نام بردن از غذایی که فرد دوست دارد، باعث گرسنگی فرد می‌شود بدون آنکه ضرورتاً انتظاری برای خوردن آن غذا وجود داشته باشد. فرض شده است که یادگیری انتسابی با همزمانی صرف محرک‌ها و نه در رابطه، اتفاق افتاده که این نوع یادگیری فرض زیربنایی EC را تشکیل می‌دهد (بائینز و همکاران، ۱۹۹۲). به این دلیل که یادگیری انتسابی با همزمانی محرک‌ها (در مقایسه با رابطه بین رویدادها) به پیش رفته دیدگاه انتسابی پیش‌بینی کننده مقاومت EC به خاموشی است. در نهایت به این دلیل که فرض شده است یادگیری انتسابی بخشی از سازوکارهای شکل‌گیری تداعی‌های خودکار ابتدایی بوده، این دیدگاه بیان می‌کند که آگاهی آشکار از رابطه‌های CS-US برای روی داد EC ضروری نیست (هافمن و همکاران، ۲۰۱۰).

 

۲-۱-۵-۵-۲- دیدگاه کل‌گرایانه

بر اساس دیدگاه کل‌گرایانه (لوی[۱] و مارتین[۲]،۱۹۷۵) همزمانی CS و US به طور خودکار منجر به شکل‌گیری بازنمایی کلی شده که عناصر محرک هر دو CS و US و همچنین بار هیجانی US  را رمزگردانی می‌کند. با یک بار شکل‌گیری بازنمایی کلی، CS این بازنمایی و بنابراین ارزیابی که مرتبط با US شده را فعال می‌کند. با وجود اینکه مارتین و لوی (۱۹۹۴) از اصطلاح تداعی‌گرایانه استفاده نکرده‌اند، الگو می‌تواند شبه تداعی‌گرایانه در نظر گرفته شود. به دلیل اینکه فرض شده است، CS شبیه فرایندهای الگوی تکامل در شبکه‌های تداعی، می‌توان فعال‌سازی ساختار اطلاعات بزرگ‌تر که یک جز یا مولفه شده را به طور خودکار دارد. الگوی کلی، پیش‌بینی کرده است که تغییرات شرطی شده در علایق بیشتر وابسته به همزمان روی دادن CS-US است. ارائه CS به تنهایی نباید ارائه کلی و بنابراین تغییر شرطی شده در علایق را نیز تغییر دهد؛ بنابراین، فرض شده است که EC به خاموشی مقاوم است. درست مانند دیدگاه انتسابی دیدگاه کل‌گرایانه نیز بیان کرده است که EC وابسته به آگاهی از رابطه CS-US نیست (هافمن و همکاران، ۲۰۱۰).

 

۲-۱-۵-۵-۳- دیدگاه اسناد نادرست ضمنی

اخیراً جونز، اولسون[۳] و فازیو (۲۰۰۹)، نظریه اسناد نادرست ضمنی را پیشنهاد کرده‌اند که نقاط مشترک بسیاری با دیدگاه کل‌گرایانه مارتین و لوی دارد. بر اساس نظر جونز و همکارانش (۲۰۰۹) واکنش ارزیابانه که توسط US و مرتبط با CS بوده موجب یادگیری شده است. نتیجه بازنمایی تداعی‌گرایانه می‌تواند به عنوان معادل یک بازنمایی کلی دیده شده که شامل ویژگی‌های محرک CS و تنها مولفهٔ پاسخ ارزیابانه US است؛ مانند مارتین و لوی، جونز و همکارانش فرض کرده‌اند که EC می‌تواند در غیاب آگاهی از رابطه CS-US اتفاق افتد. با این حال جونز و همکارانش بیان کرده‌اند که EC وابسته به فرایند اسناد نادرست ضمنی است؛ زیرا واکنش‌های هیجانی به محرک‌های تجارب پدیدارشناسی گول زننده بوده و ممکن است اغلب منبع واقعی چنین تجاربی روشن نباشد (راسل[۴]، ۲۰۰۳). احتمالاً پاسخ‌های ارزیابانه به US به صورت غیرمستقیم و در طی شرطی سازی به CS نسبت داده می‌شوند. فرض شده است که چنین اسناد نادرست ضمنی از تجارب هیجانی در مراحل ابتدایی پردازش ادراکی شناختی اتفاق افتاده و بنابراین وابسته به ارزیابی آشکار و آگاهانه از CS یا US نیست. با این حال، هر متغیری که بر احتمال اسناد نادرست بار هیجانی US به CS تاثیر گذاشته بر EC نیز تاثیرگذار است. هر چند جونز و همکارانش، تاثیر تعدادی از این گونه محرک‌ها مانند مجاورت فضایی را مشاهده کرده‌اند (یعنی احساسات، به احتمال بیشتری به CS ها که از نظر فضایی به US نزدیک بوده نسبت داده می‌شوند). همچنین دیدگاه اسناد نادرست پیش‌بینی می‌کند که افزایش میزان همپوشی بین US و CS به احتمال بیشتری اسناد نادرست را ایجاد می‌کند (جونز و همکاران، ۲۰۰۹)؛ بنابراین اثرات EC برای محرک‌هایی که هماهنگ در شباهت ادراکی بوده و برای محرک‌هایی شبیه‌تر بیشتر است. علاوه بر این احتمالاً US های دارای بار

بنابراین علاقه به این جنبه‌ها) حتی زمان ارائه CS یا US در زمان دیگری نیز ادامه دارند؛ بنابراین، EC مقاوم به خاموشی بوده و در نهایت تاثیرات آن باید محدود به مواردی شود که در آن CS و US ویژگی‌های مشترکی دارند؛ بنابراین تاثیرات EC زمانی که CS  و US به کیفیت‌های متفاوتی متعلق بوده مورد انتظار نیست (یا حداقل احتمال آن کمتر است) (هافمن و همکاران، ۲۰۱۰).

 

۲-۱-۵-۵-۶- دیدگاه گزاره‌ای

دیدگاه گزاره‌ای، این احتمال را در نظر گرفته است که همه شکل‌های یادگیری تداعی‌گرایانه شامل EC، وابسته به شکل هدفمند و ارزیابی

مستقل، نمره پس آزمون عزت نفس ضمنی افراد به عنوان متغیر وابسته و نمره پیش آزمون عزت نفس ضمنی و سن به عنوان متغیرهای همپراش (کوواریت) وارد مدل شد.

 

جدول ۴-۱۶: تحلیل کوواریانس یک راهه متغیر عزت نفس ضمنی

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

	متغیر	مجذور میانگین	درجه آزادی	F	p	ضریب اتا
کنترل	سن	۴۲/۱۷۷۴۹	۱	۵۹/۲	۱۱/۰	۰۶۷/۰
	پیش آزمون عزت نفس ضمنی	۵۳/۲۴۹۰۱۸	۱	۴۵/۳۶	۰۰۱/۰	۵/۰
وابسته	پس آزمون عزت نفس ضمنی	۱۸/۳۴۲۷۸	۱	۰۱/۵	۰۳/۰	۱۲/۰
خطا		۷۳۸/۶۸۳۱	۳۶

 

همانطورکه جدول ۴-۱۶ نشان می‌دهد با حذف اثر نمره‌های عزت نفس ضمنی پیش آزمون و سن به عنوان متغیرهای همپراش، اثر اصلی متغیر درمان (برنامه شرطی‌سازی ارزشی زیرآستانه‌ای) بر نمره عزت نفس ضمنی پس آزمون معنادار است (۰۱/۵ F=، ۰۵/۰ p<).

 

۴-۳-۲- سوال دوم: آیا دریافت برنامه شرطی‌سازی ارزشی زیرآستانه‌ای باعث کاهش ترس از ارزیابی منفی ضمنی افراد مبتلا به اضطراب اجتماعی می‌شود؟

به منظور بررسی اثربخشی برنامه شرطی‌سازی ارزشی زیرآستانه‌ای بر ترس از ارزیابی منفی ضمنی افراد مبتلا به اضطراب اجتماعی از تحلیل کوواریانس یک راهه (ANCOVA) استفاده شد. در ابتدای امر یکسانی شیب خط رگرسیون تایید شد. سپس گروه به عنوان متغیر مستقل، نمره پس آزمون ترس از ارزیابی منفی ضمنی افراد به عنوان متغیر وابسته و نمره پیش آزمون ترس از ارزیابی منفی ضمنی و سن به عنوان متغیرهای همپراش (کوواریت) وارد مدل شد.

 

جدول ۴-۱۷: تحلیل کوواریانس یک راهه متغیر ترس از ارزیابی منفی ضمنی

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

	متغیر	مجذور میانگین	درجه آزادی	F	p	ضریب اتا
کنترل	سن	۶۵۲۶	۱	۳۳/۰	۵۶/۰	۰۰۹/۰
	پیش آزمون ترس از ارزیابی منفی ضمنی	۵۲/۴۲۱۸۹۸	۱	۴۸/۲۱	۰۰۱/۰	۳۷/۰
وابسته	پس آزمون ترس از ارزیابی منفی ضمنی	۷۰/۹۰۰۳۸	۱	۵۸/۴	۰۳۹/۰	۱۱/۰
خطا		۵۱/۱۹۶۴۰	۳۶

 

همانطور که جدول ۴-۱۷ نشان می‌دهد با حذف اثر نمره‌های ترس از ارزیابی منفی ضمنی پیش آزمون و سن به عنوان متغیرهای همپراش، اثر اصلی متغیر درمان (برنامه شرطی‌سازی ارزشی زیرآستانه‌ای) بر نمره ترس از ارزیابی منفی ضمنی پس آزمون معنادار است (۵۸/۴F=، ۰۵/۰ p<).

 

۴-۳-۳- سوال سوم: آیا دریافت برنامه شرطی‌سازی ارزشی زیرآستانه‌ای باعث کاهش علائم اضطراب اجتماعی افراد مبتلا به اضطراب اجتماعی می‌شود؟

به منظور بررسی اثربخشی برنامه شرطی‌سازی ارزشی زیرآستانه‌ای بر علائم اضطراب اجتماعی افراد مبتلا به اضطراب اجتماعی از تحلیل کوواریانس یک راهه (ANCOVA) استفاده شد. در ابتدای امر یکسانی شیب خط رگرسیون تایید شد. سپس گروه به عنوان متغیر مستقل، نمره پس آزمون اضطراب اجتماعی افراد به عنوان متغیر وابسته و نمره پیش آزمون اضطراب اجتماعی و سن به عنوان متغیرهای همپراش (کوواریت) وارد مدل شد.

 

جدول۴-۱۸: تحلیل کوواریانس یک راهه متغیر اضطراب اجتماعی

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

	متغیر	مجذور میانگین	درجه آزادی	F	p	ضریب اتا
کنترل	سن	۴۲/۳۴۰	۱	۶۵/۶	۰۱/۰	۱۵/۰
	پیش آزمون اضطراب اجتماعی	۱۱/۲۸۵۱	۱	۷۷/۵۵	۰۰۱/۰	۶۰/۰
وابسته	پس آزمون اضطراب اجتماعی	۵۴/۱۹۲	۱	۷۶/۳	۰۶/۰	۰۹/۰
خطا		۱۱/۵۱	۳۶

 

همانطور که جدول ۴-۱۸ نشان می‌دهد با حذف اثر نمره‌های اضطراب اجتماعی پیش آزمون و سن به عنوان متغیرهای همپراش، اثر اصلی متغیر درمان (برنامه شرطی‌سازی ارزشی زیرآستانه‌ای) بر نمره اضطراب اجتماعی پس آزمون معنادار نیست (۷۶/۳F=، ۰۵/۰ p>).

 

۴-۳-۴- سوال چهارم: آیا دریافت برنامه شرطی‌سازی ارزشی زیرآستانه‌ای باعث کاهش سطح اضطراب اجتماعی افراد مبتلا به اضطراب اجتماعی می‌شود؟

به منظور بررسی اثربخشی برنامه شرطی‌سازی ارزشی زیرآستانه‌ای برسطح اضطراب اجتماعی افراد مبتلا به اضطراب اجتماعی از تحلیل کوواریانس یک راهه (ANCOVA) استفاده شد. در ابتدای امر یکسانی شیب خط رگرسیون تایید شد. سپس گروه به عنوان متغیر مستقل، نمره پس آزمون اضطراب اجتماعی لیبوویتز افراد به عنوان متغیر وابسته و نمره پیش آزمون اضطراب اجتماعی لیبوویتز و سن به عنوان متغیرهای همپراش (کوواریت) وارد مدل شد.

 

جدول ۴-۱۹: تحلیل کوواریانس یک راهه متغیر سطح اضطراب اجتماعی

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

	متغیر	مجذور میانگین	درجه آزادی	F	p	ضریب اتا
کنترل	سن	۹۴/۲۲۹۲	۱	۷۸/۸	۰۰۵/۰	۱۹/۰
	پیش آزمون اضطراب اجتماعی لیبوویتز	۲۲/۹۵۱۴	۱	۴۴/۳۶	۰۰۱/۰	۵/۰
وابسته	پس آزمون اضطراب اجتماعی لیبوویتز	۰۳/۱۴۳۹	۱	۵۱/۵	۰۲/۰	۱۳/۰
خطا		۰۶/۲۶۱	۳۶

 

همانطور که جدول ۴-۱۹ نشان می‌دهد با حذف اثر نمره‌های اضطراب اجتماعی لیبوویتز پیش آزمون و سن به عنوان متغیرهای همپراش، اثر اصلی متغیر درمان (برنامه شرطی‌سازی ارزشی زیرآستانه‌ای) بر نمره اضطراب اجتماعی لیبوویتز پس آزمون معنادار است (۵۱/۵F=،۰۵/۰ p<).

 

۴-۳-۵- سوال پنجم: آیا دریافت برنامه شرطی‌سازی ارزشی زیرآستانه‌ای باعث افزایش عزت نفس آشکار (روزنبرگ) افراد مبتلا به اضطراب اجتماعی می‌شود؟

به منظور بررسی اثربخشی برنامه شرطی‌سازی ارزشی زیرآستانه‌ای برعزت نفس آشکار (روزنبرگ) افراد مبتلا به اضطراب اجتماعی از

راجرزدرسال۱۹۵۷فرضیه اش راجع به لزوم وجود شرایط کافی برای تغییررا فرمول بندی کرد همچنین او خاطرنشان کرد که این شرایط هستند که هسته مرکزی پیشرفت درمانی را تشکیل می دهند.فرضیه دیگر او به این ترتیب بود که اگر درمانگر قادر به خلق جو تسهیل گرانه مناسب وپذیرش گرانه باشد وبا مراجع همدلی نماید مراجع هم این شرایط را درک کند آنگاه حرکت درمانی رخ می دهد.

(کوری ۲۰۰۲)

دوره سوم: درطول سالهای (۱۹۶۰) با انتشار کتاب  هنر انسان شدن شروع شد.در این دوره تمرکز برماهیت خودبودن وصادقانه بودن بود.فرآیند شخص باتجربه ای بودن توسط گشودگی تجربه،علاقه به شخص وتجاربش،ارزشیابی درونی وتمایل به سوی اهداف از مشخصات این دوره است ودر طی سالهای (۱۹۶۰) راجرز وهمکارانش با اجرای تحقیقات وسیع و جامع وبهره گیری از نتایج بدست آمده از روان درمانی به آزمایش گسترده فرضیات این رویکرد پرداختند.راجرز در تحقیقاتش به چگونگی یادگیری مردم در روان درمانی علاقه مند بود.او کیفیت رابطه بین مراجعه ودرمانگر را به عنوان یک عامل تسهیل کننده که منجر به تغییر شخصیت می شود معرفی کرده است یکی ازنکات برجسته درکارهای تحقیقی راجرزظرافتهای کاری اوست که بررسی آنها جذابیت های خاص خود را دارد. (کوری ۲۰۰۲)

دوره چهارم: در خلال سالهای ۱۹۷۰ تا ۱۹۸۰ بود که با رشد ملاحظه آموزش وتدریس در صنعت گروها و مشکلات تصمیم گیری وجستجو برای صلح جهانی مشخص شده است.به خاطراینکه راجرزازحوزه گسترده ای تأثیرپذیرفته است(علاقه او به اینکه مردم چگونه به خودشان ودیگران تسلط می یابند و اختیار خودشان را در دست می گیرند)،این تأثیرات نتیجه خود را در روان درمانی گذاشته اند واین دلیلی است که رویکرد مراجع محوری عمدتاً به نحو گسترده ای برای افراد وگروهها بکار رفته است.سایرحوزه های مهم بکاررفته دراین رویکرد شامل آموزش خانواده،رهبری ومدیریت،رشد سازمانی،مراقبتهای سلامتی،فعالیتهای بین المللی وبین فرهنگی ورابطه کشورها می باشد.ازسال۱۹۷۰تا ۱۹۸۰ راجرز فعالیتهایش را به سمت کاربرد رویکرد مراجع محوری در سیاست ومخصوصاً درصلح جهانی معطوف کرد. (کوری ۲۰۰۲)

روان درمانی

روان درمانی فرآیندی است که مشاور با سازمان و نحو عملکرد «خود» سروکار دارد.روان درمانی یک فرآیند یادگیری است که بدان طریق فرد می کوشد با بهره گرفتن از روش های مناسب توانایی گفتگو با خودش را کسب کند وبدان وسیله اعمالش را کنترل کند.این شیوه درمانی نظریه « اگر- پس » است وهیچگونه متغیر مزاحم ومداخله کننده ای در آن وجود ندارد.

روان درمانی در معنای وسیع آن رهاکردن استعدادهایی است که قبل از فردی که بالقوه،با استعداد وتواناست وجود دارد.خصوصیات عمده این شیوه است که:

۱( مراجع را در مراکز درمان قرار می دهد واو را عامل اصلی تصمیم گیری

می داند.

۲) کیفیت رابطه مشاوره ای را مهم ترین عامل در ایجاد تغییر درشخصیت می داند.

۳) توجه زیادی به تکنیک ندارد بلکه برنگرشهای مراجع ومشاوره درجریان درمان تأکید می کند.

۴) در جریان مشاوره به جای تکیه براطلاعات،سوابق،تشخیص وتجویز برمحتوای احساسی وعاطفی اعمال و گفتار مراجع تکیه می کند. (شفیع آبادی ۱۳۷۵)

فرضیه های کلی این رویکرد:

باربارا تیماند برودلی فرضیات کلی این رویکرد که اساس روان درمانی مراجع محور را تشکیل می دهند به این شرح ذکر کرده است:

۱) اعتقاد به اینکه انسانها طبیعتاً سازنده هستند.

۲) اعتقاد به اینکه انسانها طبیعتاً اجتماعی هستند.

۳) اعتقاد به اینکه حرمت نفس یک نیاز اساسی انسانها می باشد ودر رابطه درمانی از استقلال و حرمت نفس افراد با حساسیت حمایت می شود.

۴) اعتقاد به اینکه اشخاص اساساً برای درک واقعیت برانگیخته می شوند و موقعیتهای واقعی را جستجو می کنند.

۵) اعتقاد به اینکه ادراکها تعیین کننده بزرگ تجارب فردی و رفتاری هستند،بنابراین برای فهم افراد باید تلاش به فهم همدلانه آنها کرد.

۶) اعتقاد به اینکه هرفرد به نوبه خودش منحصر به فرد است وافراد باید درمورد خودشان اطلاعات بروز دهند وخودشان را رشد دهند ونه